De Snee

In ol`n Tiden hett de Snee gar keen Farv hatt un hett so gern
`n Farv hebb`n wullt.
Do geiht he hen un bidd`t dat Grass, dat schall em sin Farv
geben. Dat Grass is je swart.
Dat Grass lacht em awer höhnsch ut un secht, he schall man wedder gahn.
Do geiht he hen un bidd`t dat Veilchen, dat schall em ehr Farv geben.
Dat Veilchen lacht em ook ut un secht, he schall man wedder gahn.
Do bidd`t he de Ros`. De Ros` will awer ook ne.
Do geiht he de Reg` rund bi all` de annern Bloom`n. Awer de wüllt
ook niks vun em weten un lacht em ook all` wat ut.
Tolez kümmt he bi dat Sneglöckchen.
Dat Sneglöckchen will ers ook ne.
Do ward de Snee so truri un secht: Denn geiht mi dat je grad` so
as den Wind. De hett ook je keen Farv, de brüll`t un bridt je blot.
Den` kann ook je nümm`s sehn.
Do erbarmt dat Sneglöckchen sik un gifft em ehr Farv.
Do is de Snee witt word`n.
Darvun is de Snee all` de annern Bloom`n gramm un lett ehr verfrern. Blot dat Sneglöckchen, dat verfrüßt je ne, dat schont
de Snee.

(Plattdeutsche Märchen für Haus und Schule, gesammelt von
Wilhelm Wisser 1941)